Razem możemy wszystko

Początek tygodnia nie za ciekawy , ale koniec będzie idealny . Dziś drugi dzień . Nie wiem ile waże , ale chyba tyle co wcześniej . Zwarze się w niedziele.Nie ulegnę już pokusom . Jak sobie pomyśle , że będę ważyć te swoje 39 kg to normalnie coś we mnie wstępuje - taka radość . Tak sobie myślę , że może 38 kg to będzie idealnie . Nie lubię nieparzystych liczb  i będzie dobrze pasować do mojego wzrostu 168 . Jest tylko jedna przeszkoda - gadanie mojej mamy . Czy ona nie może zrozumieć , że ja chce być nadal jej małą dziewczynką , a nie jakąś tłustą , spasłą świnią . Eh , znów mieć 6 lat .
Dlaczego wszyscy tak gonią za tą dorosłością ? Gdyby nie to , że przebywam z innymi to pewnie nadal miałabym misie w pokoju . Ale w moim wieku to już nie wypada . Ja nadal chciałabym trzymać mamę za rękę , bawić się lalkami Barbie i zasypiać z misiem . Ja chce tylko żeby ktoś oddał mi moje dzieciństwo . Może nie było za szczęśliwe  , ale chce nadal być DZIECKIEM.
Teraz muszę udawać jaka to jestem dorosła .Nawet moja mama myśli , że ja się odchudzam po to by jej to udowodnić .  Ona nawet nie wie jak bardzo się myli .

Myśli o szpitalu powracają i to takie uczucie jakby coś cię rozrywało .
Dlaczego oni tacy są ? Dlaczego ? Dlaczego mi to zrobili ?
Dlaczego  mnie nie wypisali ?
Nawet nie byłam tam na zaburzenia odżywiania . Lekarz nie wiedział co ze mną zrobić , więc moje BMI z 17 zamieniło się na jak dokładnie pamiętam 18.61. On myślał , że ja nie schudnę . No bo prawdę mówiąc tak się odchudzałam , że waga stała w miejscu . Teraz już na to nie pozwolę .Mam siłę mnóstwo motywujących komentarzy z pamięci . Jeszcze wszyscy pożałują . Nienawidzę ich . Nienawidzę ...